Kurs Polski Online B1

Filmem, który zrobił na mnie ogromne wrażenie i który chcę wszystkim polecić jest film Romana Polańskiego pod tytułem „Pianista”. Wszedł na ekrany w 2002 r., a rok później otrzymał 3 Oskary za reżyserię, za najlepszą rolę męską i za najlepszy scenariusz. Akcja filmu toczy się w Warszawie w czasie okupacji niemieckiej.
Tytułowym bohaterem filmu jest Władysław Szpilman – pianista żydowskiego pochodzenia. Film pokazuje losy bohatera, którego rodzina trafia najpierw do warszawskiego getta, a następnie do obozu w Treblince. Szpilmana z transportu ratuje znajomy policjant.
Główną rolę gra Adrien Brody, który znakomicie wciela się w postać Władysława Szpilmana. W filmie występuje też wielu polskich aktorów. Autorem zdjęć jest Paweł Edelman. Muzykę do filmu skomponował Wojciech Kilar. Film był kręcony w Warszawie, a autorem scenografii był Allan Starski. Ten film trzeba koniecznie obejrzeć!

Statuetka Oskara jest największym marzeniem każdego, kto związał swoje życie z filmem. Nagrody przyznawane są w 24 kategoriach. Najpopularniejsze kategorie to: najlepszy film, reżyser, aktor, scenariusz, najlepsza muzyka, scenografia, najlepsze kostiumy. Zdarzają się filmy nagradzane kilkoma Oskarami. Polskie filmy niejednokrotnie były nominowane do Oskara. Udało się go zdobyć dopiero w 2015 r. filmowi „Ida” Pawła Pawlikowskiego, wyróżnionemu w kategorii „Najlepszy film nieanglojęzyczny”.
Andrzej Wajda, chyba najbardziej znany polski reżyser, twórca nominowany do Oskara czterokrotnie, w 2000 roku został uhonorowany tą cenną nagrodą za całokształt twórczości. Statuetkę wybitnemu reżyserowi wręczyła aktorka Jane Fonda.

Przykłady:

Najnowszy film Jerzego Skolimowskiego pokazuje życie kilku bohaterów w ciągu 11 minut.
Reportaż przedstawia losy Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii.
Utwór opowiada historię trzech sióstr zakochanych w jednym mężczyźnie.
Czytam książkę, która opowiada o polskich nastolatkach.

Przykłady:

Autorką scenariusza do filmu „Body / Ciało” jest jego reżyserka Agnieszka Szumowska.
Najmłodszą polską autorką powieści jest Dorota Masłowska, która debiutowała w wieku 19 lat.

Literackie nagrody Nobla dla Polaków

Nagroda Nobla została ufundowana przez Szweda Alfreda Nobla. Od 1901 roku wręcza się ją za wybitne osiągnięcia w dziedzinie fizyki, chemii, medycyny, literatury oraz działań na rzecz pokoju na świecie, a także (od 1968) w dziedzinie ekonomii.

Polacy mogą się poszczycić czterema nagrodami w dziedzinie literatury.

Pierwszą nagrodę zdobył w 1905 roku Henryk Sienkiewicz za powieść „Quo vadis”, która opowiada o losach pierwszych chrześcijan w starożytnym Rzymie. Sienkiewicz jest też autorem „Trylogii” – znanego każdemu Polakowi cyklu powieści historycznych, poświęconych siedemnastowiecznej Polsce.

Drugim polskim laureatem Nagrody Nobla jest Władysław Reymont. Nagrodę otrzymał w 1924 roku za powieść „Chłopi”.

Dwie kolejne nagrody zostały przyznane dwojgu poetom – Czesławowi Miłoszowi i Wisławie Szymborskiej. Miłosz otrzymał ją w 1980 roku za całokształt twórczości, obejmującej poezję, powieści i eseje . Wisława Szymborska dostała Nobla w 1996 roku za swoją twórczość poetycką. Wiersze Szymborskiej poruszają codzienne tematy, charakteryzują się prostym, ale wybitnie precyzyjnym, często ironicznym językiem.

W 2018 roku Nobla w dziedzinie literatury otrzymała Olga Tokarczuk za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia.

tłumaczenie

Tomek: Dziękuję za miły wieczór! Spotkamy się jeszcze?
Agata: Dlaczego nie? Ale tym razem może w innym miejscu? W tym klubie było fajnie, ale trochę za głośno!
Tomek: Tak, to prawda. W takim razie proponuję całkowitą zmianę klimatu. Przyjdziesz w piątek na nasz wernisaż?
Agata: Na wasz wernisaż? Nie na twój?
Tomek: Aż tak to nie. A przynajmniej jeszcze nie tym razem. Na Akademii Sztuk Pięknych na zakończenie roku zawsze są organizowane wystawy prac studentów. Jestem po prostu jednym z uczestników.
Agata: Zobaczę obrazy twoje i twoich kolegów?
Tomek: Tak, i nie tylko obrazy. Jak ci mówiłem, ja studiuję malarstwo, więc będziesz mogła zobaczyć jeden pejzaż, jedną martwą naturę i portret mojego autorstwa. Ale będą na tej wystawie też rysunki i rzeźby kolegów z grafiki i rzeźbiarstwa. Niektóre bardzo awangardowe!
Agata: Świetnie! Przyjdę z przyjemnością! Lubię sztukę. I zawsze chciałam poznać jakiegoś artystę. Zdradzę ci, że między innymi dlatego się z tobą umówiłam …

tłumaczenie

Przykłady:

Dokończyłem prezentację, teraz mogę posłuchać muzyki.
Wysłuchali państwo poloneza As-dur Fryderyka Chopina.
Podczas inauguracji roku akademickiego studenci wysłuchają wykładu rektora uczelni.
Chcę ci przedstawić moje argumenty. Czy możesz mnie spokojnie wysłuchać?
Minister wysłuchuje opinii ekspertów.
Nie chcę wysłuchiwać twoich narzekań na wszystko i na wszystkich.
Codziennie w pracy wysłuchujemy, jakie wybitnie zdolne dzieci ma nasza koleżanka.

Внимание! У глагола выслушать – нейтральный смысл. За то его несовершенный вид выслушивать используется или в более формальных контекстах, напр. минист выслушивает мнения или в разговорной речи с окраской несколько ироничной, или выражающей нетерпение, напр. выслушиваю похвалы / жалобы (wysłuchiwać pochwał/ skarg).
Глагол слушать, послушать в определенных контекстах также может иметь значение: сделать так, как кто-то советует или приказывает, а иногда может выступать в возвратной форме, напр.
Если бы ты послушала(сь) мать, то сейчас не имела бы проблемы. (Gdybyś posłuchała matki, nie miałabyś teraz problemu).

Przykłady:

Słyszysz? Ktoś idzie po schodach… – Nie, nic nie słyszę.
Wsłuchaj się uważnie, wyraźnie słychać kroki. Tak, teraz słyszę.
Słyszałem, że bierzesz udział w konkursie? – Tak, to prawda.
Przesłuchałam wczoraj tę płytę. Podoba mi się.
A więc zmieniłaś decyzję? – Skąd wiesz? Podsłuchiwałeś? – Nigdy nie podsłuchuję.
Po prostu słyszałem, bo rozmawiałyście głośno.

Глагол прослушивать / прослушать используется также в юридической терминологии: допрашивать свидетелей (przesłuchiwać świadków). В музыкальном контексте означает послушать кого-то впервые, внимательно или целиком диск, участника конкурса.
Глагол слышно, известный из популярного оборота Что слышно? (Co słcyhać?) используется только в форме инфинитива. Он означает «регистрирование» чего-то органом слуха, так же, как и «регистрирование» чего-то органом зрения, напр. Ничего не слышишь? (ты)Ничего не слышно.(инфинитив). (Nic nie słyszysz? Nic nie słychać.)

Historia pewnego ołtarza

Nie ma chyba turysty, który przyjeżdżając do Krakowa, nie wszedłby do Kościoła Mariackiego, żeby zobaczyć znajdujący się tam słynny ołtarz Wita Stwosza.
To wyjątkowo piękne dzieło sztuki rzeźbiarskiej jest największym w Europie ołtarzem gotyckim. Ma wymiary 11 × 13 m, a bogato złocone figury – których jest to około dwustu – swoją wielkością dochodzą do 2,7 metra. Ołtarz składa się z trzech części – jest tzw. tryptykiem. Został wykonany przez artystę rzeźbiarza, który przybył specjalnie do Krakowa z Norymbergii. Wit Stwosz został zaproszony do pracy w Kościele Mariackim przez Radę Miasta w 1477 roku. Nad ołtarzem pracował 12 lat. Zleceniodawcy musieli być zadowoleni, gdyż po sześciu latach od rozpoczęcia prac Rada Miejska wyraziła satysfakcję z pracy artysty, a on sam został zwolniony z płacenia podatków.
Drewno, w którym Wit Stwosz rzeźbił największe figury musiało pochodzić ze starych, ok. 500-letnich drzew. Postaci umieszczone w ołtarzu zostały wyrzeźbione z drewna lipowego. Cała konstrukcja została wykonana z dębu, zaś tło zostało zrobione z modrzewia. Rzeźby zostały pomalowane i pokryte złotem.
Nie wiadomo dokładnie, jaki był koszt ołtarza. Zachował się tylko jeden dokument, potwierdzający, że rzeźbiarzowi została wypłacona przez miasto kwota 2808 florenów. Tyle mniej więcej wynosił wtedy roczny budżet Krakowa. Za tę sumę można było kupić kilka kamienic.

tłumaczenie